ضیافت کارگردانان بزرگ سینما در جشنواره فیلم فجر

جشنواره فیلم فجر با آنچه در دوره اول در دوره دوم و سوم برگزاری آن با تغییر در وزارت هدایت و معاون رئیس جمهور سینما و شاید مهمتر از همه با تأسیس بنیاد سینمای فارابی اتفاق افتاد ، کاملاً متفاوت بود.

جشنواره ای برای تقویت سینمای ایران که در عدم اطمینان است و آشفتگی باعث کاهش کرکره های فیلم خارجی برای تمرکز روی فیلم ایرانی شد. کیمیاگری فیلم فیلمبرداری در جشنواره های دوم و سوم احتمالاً یکی از دلایلی بود که باعث شد فیلم خارجی در جشنواره چهارم باز شود. مشکل دسترسی دشوار به فیلم های هنری خارجی باعث ایجاد بحران فرصت شد و مخاطبان جذاب را برای دیدن پیروزی نخل طلا به همراه آورد.

در ماه فوریه ، غربالگری Yelmaz Guni ، که اخیراً در گلدن پالم پیروز شده بود ، یک رویداد مهم برای دوستداران سینما در سینمای آسیا بود. “جاده” برای اولین بار در فیلم محبوب منتقدین دهه 1980 جشنواره دیده شد که هنوز به تعهد اجتماعی وفادار بودند. در کنار او ذکر برخی از مهمترین فیلم های “نمایش ویژه” است که به منافع دوستداران سینمای هنری اروپا پاسخ داده است. از “سه برادر” Francesco Rosie و “پدرسالار” برادران Taviani گرفته تا “مرد آهنین” آندره وادا و فیتز کاردو ورنر هرتسگ.

فعالیت VideoChloop از فوریه و فوریه ممنوع شد و توانایی تماشای فیلم های خارجی محدود بود و دیدن هر محصول دیگری از آنچه در نمایش عمومی بود دروازه ای برای سینمای جهانی بود. یک سال بعد ، در جشنواره پنجم ، بخش “بازی ویژه” با فیلم هایی مانند “قلب” توسط لوئیجی کومانچینی ، “1” مایکل ردفورد ، “دونتون” آندره وادا و “هزینه و بنگژ” توسط متعال بود

در اواسط دهه 1980 ، اگر به فیلم های زیرزمینی دسترسی داشته باشد ، معمولاً در یک “فیلم” قابل احترام یا سیاه و سفید قبل از انقلاب یافت می شد. یا فیلم های کلاسیک اغلب محصولات سینمای آمریکایی و هند. در وسط “دلیجان آتش” و “شعله” به ندرت جایی برای روز سینمای اروپا پیدا شد و این رویداد به سریال راکی ​​و رمبو ارتقا یافت. در چنین شرایطی ، فیلم هایی که ماهانه فیلم به آن در مطالب گذرا اشاره کرده بود ، مخاطبان خاص خود را داشتند. مخاطبی که بیشتر فیلم های ایرانی آن دوره را دوست نداشتند و به دنبال انتخاب ، ونیز و لناکارنو بودند.